Projekt ustawy zakłada, że praca zdalna wykonywana poza siedzibą pracodawcy w dowolnie wskazanym przez pracownika miejscu jest możliwa, jeśli zostaną dochowane wszelkie niezbędne formalności, po stronie zarówno zatrudniającego jak i pracownika. Dokumentami regulującymi zasady wykonywania pracy w takiej formie, będą porozumienia zawierane przez pracodawcę i zakładową organizację związkową oraz w niektórych przypadkach regulaminy pracy.
Nowelizacja przewiduje nałożenie na pracodawcę obowiązku rozpatrzenia każdego wniosku o pracę zdalną. Podjęcie decyzji odmownej, w szczególności wobec pracownika będącego kobietą w ciąży lub rodzicem dziecka w wieku do lat 4, będzie możliwe jedynie z powodów organizacyjnych, konieczności wykonania pracy w określonym miejscu lub jeśli będzie to wynikać z charakteru wykonywanej pracy.
Ustawa ma również nadać uprawnienie do jednostronnej rezygnacji z pracy w trybie zdalnym – tak pracownikowi, jak i pracodawcy. Powrót do pracy w trybie stacjonarnym będzie następował na wniosek pracodawcy lub pracownika najpóźniej w terminie 30 dni od dnia jego złożenia, przy czym pracodawca może poinformować pracownika o konieczności powrotu do pracy stacjonarnej z co najmniej jednodniowym wyprzedzeniem.
Tak jak dotychczas, pracodawca będzie mógł skierować pracownika do wykonywania pracy w trybie zdalnym, również w czasie trwania stanu nadzwyczajnego, zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii oraz gdy z powodu siły wyższej nie będzie mógł on zapewnić pracownikowi warunków pracy zgodnych z zasadami BHP.
Pojawić się ma również nowa instytucja tzw. okazjonalnej pracy zdalnej. Pracownicy będą mogli się o nią ubiegać na wniosek, na okres maksymalnie 24 dni w ciągu roku. W odróżnieniu od zwyklej pracy zdalnej nie będzie ona wymagała zatwierdzenia przez pracodawcę.
Projekt ustawy zakłada wprowadzenie powyższych zmian do kodeksu pracy w najbliższym czasie, jednakże w związku z dalszymi pracami legislacyjnymi, mogą one jeszcze ulec dalszym modyfikacjom.